Ergens tussen Tom Waits en Philippe Katerine in, pronkt Edouard van Praet door eclecticisme met zijn eerste twee ep’s (Doors en Cycles) en nu zijn debuutalbum ‘Mascarades’, uitgeroepen tot Belgisch album van 2024 (La Libre Belgique, Moustique). Omschreven als een waar fenomeen, een totaalkunstenaar en een iconoclast, is zijn album ‘Mascarades’ een moderne playlist die de grenzen tussen genres, het cringe en het mooie, de dandy en het slachtoffer doet vervagen. Met een opwindend album laat Edouard van Praet niemand onberoerd en belooft hij gegarandeerde sensaties voor iedereen die zijn bubbel betreedt.
Na twee EP’s die hem een stevige plek in de Belgische opkomende scene bezorgden, brengt Edouard van Praet nu zijn debuutalbum ‘Mascarades’ uit, een logisch maar gedurfd vervolg op zijn eerdere alt-rockexperimenten (‘Doors’ in 2021, ‘Cycles’ in 2022). Het album bevat overwegend Franse vocalen en een opening naar elektronische geluiden.
Masquerades zijn pretenties die een identiteit proberen te verbergen of te onthullen. Door ze tot het uiterste te drijven, wil Edouard de misleiding ontmaskeren: voorbij muzikale genres, willekeurige labels afbreken en zijn muzikale identiteit onthullen in het volle daglicht, naakt, zonder onnodige opsmuk. Pel de lagen af om de essentie te vinden en accepteer dat dezelfde persoon meerdere parallelle identiteiten kan bestrijken die een geheel vormen dat groter is dan de som der delen.

Voor Edouard is muziek maken een enorme speeltuin. Het resultaat is een bewust veelzijdig album dat de grenzen vervaagt, van een ballad beïnvloed door Tom Waits en Frank Sinatra tot een gedegenereerde gabber/trance sound. De brug tussen deze uitersten is het alternatieve geluid dat natuurlijk uit de rock komt, maar de soms al te rigide grenzen durft te overschrijden.

Op het podium gaat Edouard helemaal los, en daarin schuilt de constante die al deze contrasten overstijgt. Begeleid door zijn band van antirockers nodigt hij je uit om je over te geven aan de trance. Het mag dan een kwintet van ‘rock’-muzikanten op het podium zijn, maar dat is slechts de eerste zichtbare laag van een diepere realiteit. Het is een maskerade die een wilde en intense show verbergt die je meeneemt van folkrock naar glam, synthpop naar technotrance, en van theatraal showmanship naar totale exposure.

In het centrum van deze bruis sluimert een heterogene artiest die erin is geslaagd zijn veelzijdigheid te absorberen en uit te braken tot een persoonlijke synthese, waarbij hij de maskers afzet om beter te vinden wat de kern van zijn identiteit vormt.

Een voorsmaakje