Justine Bourgeus is een muzikant, producer en componist die onder het pseudoniem Tsar B vooruitstrevende popmuziek maakt. Haar werk overbrugt vaak meerdere disciplines, waaronder film, dans en mode. In de nasleep van haar debuut The Games I Play en EP Unpaintable uit 2020 vinkt Bourgeus spraakmakende samenwerkingen af met onder meer Alexander Chung, Oscar and The Wolf en Nova Twins. Vorig jaar wekte ze een van de legendarische kookboeken van Salvador Dalí tot leven in de concertfilm Les Diners de Gala. Intussen ontpopt Bourgeus zich als een veelgevraagd filmcomponist en producer voor opkomende artiesten. Haar komende album to the stars versmelt elementen van clubmuziek, moderne pop en klassieke muziek op onconventionele wijze samen.
To the stars, het tweede album van Tsar B, danst op het keerpunt tussen afscheid nemen en nieuwe werelden verkennen. Het is een luisterervaring die de uitersten met verve onderzoekt; moderne pop, klassieke muziek en dance smelten op inventieve wijze samen. Het album betekent voor Bourgeus een loskoppeling van het verleden, een volledige overgave naar het nieuwe avontuur.
“Ik heb altijd het gevoel dat ik tot mijn 24ste heb geleefd in een soort bubbel” vertelt ze. “Dat ik niet honderd procent mijn volle potentieel zag. Ik was wel een gelukkig wezen, maar ik zat nog niet op de juiste plek. Ik verlaat dat gevoel op ‘to the stars’ en ik hoop nu nieuwe ruimtes te gaan verkennen.”
In haar vroege loopbaan stal Bourgeus de schijnwerpers als violiste in verschillende indiebands, waaronder School Is Cool. Het soloproject Tsar B werd haar persoonlijke uitlaatklep als producer en muzikant, een vocabulaire waarin ze elektronische popproducties verzoent met haar liefde voor klassieke muziek. De afgelopen vijf jaar heeft Bourgeus de vruchten geplukt van haar internationale doorbraak, met lovende woorden van toonaangevende media als Billboard, NME en The Fader.
Haar muziek overbrugt natuurlijkerwijs meerdere disciplines, waaronder film, dans en mode. In de nasleep van haar debuut The Games I Play en EP Unpaintable uit 2020 vinkt Bourgeus spraakmakende samenwerkingen af met onder meer Alexander Chung, Oscar and The Wolf en Nova Twins. Vorig jaar wekte ze een van de legendarische kookboeken van Salvador Dalí tot leven in de verbluffende concertfilm Les Diners de Gala. Intussen ontpopte Bourgeus zich als een veelgevraagd filmcomponist en producer voor opkomende artiesten.
Op to the stars komen haar klassieke achtergrond en instincten als producer samen tot een nieuw en vooruitstrevend geluid. Nummers als “don’t wanna lose nobody” en “gonna hold you into my arms” combineren de fysieke slagkracht van dance met de emotionele lading van klassieke muziek. “interlude’ is een klassieke bewerking van het laatstgenoemde nummer: “Ik citeer de woorden ‘lascia ch’io pianga’ (‘laat me huilen’) uit de opera van George Frideric Handel. Op een bepaalde manier keer ik met tranen in mijn ogen terug naar mijn klassieke roots. Ik zong dit liedje toen ik veertien was. Omdat ik twee keer zo oud ben, krijgen die woorden nu zoveel meer gewicht.”
Groots spektakel krijgt op to the stars gezonde weerstand van lichtvoetige humor. “Auwtch” is een heartbreakanthem voor de hopeloze romanticus: gezongen door merg en been, maar geschreven met een subtiele knipoog. De fraaie one shot videoclip – geregisseerd door Lennert Madou – is versneld opgenomen en uiteindelijk vertraagd. “Bij het filmen van de video moest ik twee keer zo snel lip synchroniseren als het originele nummer. Mijn vriend vertelde me onlangs dat ik twee keer zo snel leef als normale mensen. We kwamen tot de conclusie dat het maken van deze video daarom zo goed ging: mijn brein zit gevangen in een universum waar alles twee keer zo snel gaat.”
In sommige aspecten van het creatieve proces neemt Bourgeus juist haar tijd: ze sleutelt soms drie jaar lang aan een nummer, waardoor de oergevoelens achter de muziek in constante metamorfose verkeren. Als er een emotie de boventoon voert op to the stars, dan is het pure onomwonden passie. Bourgeus: “Als je aan iemand als Jimi Hendrix denkt, denk je meteen aan de beelden van hem waarin hij zijn gitaar in brand steekt. Ik zat met de gedachte om ook zoiets te doen. Ik voelde dat wanneer hij zijn gitaar kapot sloeg, hij niet boos was; hij is verliefd.” Dit gevoel komt tot uiting in de fraaie, mysterieuze hoes van het album, waarop Bourgeus haar viool in vuur en vlam vastklampt.
“Ik voel dat het zowel mijn vloek als mijn zegen is om veel te veel te voelen”, vervolgt ze. “Soms kan het zo intens samenkomen. Daarom wordt dit album niet gedefinieerd als ‘blij’ of ‘boos’. Het benadrukt de liefde in alles; of misschien een agressie die niet voortkomt uit boosaardigheid. Het is dit gevoel tussen wild en agressief zonder slecht te zijn. Ik ben soms zo gebroken door het bestaan, zo moe, simpelweg omdat ik zoveel heb gevoeld. Dus als je iets kapot maakt, mag je het er allemaal uithalen. Je favoriete instrument vernietig je dan niet echt, je eert het.”